
Het ongelooflijke verhaal van Eric en zijn gouden golfbaan: een insidersblik!
Hoe je het onmogelijke mogelijk maakt met moed, lef en een beetje creatief boekhouden!
Welnu, beste burgers van Elmburg, ik, Ronald Vagebond, jullie altijd geliefde en onfeilbare President, ben hier vandaag om jullie een zeer "leerzaam" verhaal te vertellen. Het gaat over een oude vriend van mij, Donny, en zijn zoon, Ricky .... uh, ik bedoel Eric! Ja, dat klopt, Eric. Dus ga zitten, pak je popcorn (alleen de beste, natuurlijk, geïmporteerd uit Trampland) want dit verhaal is sappiger dan de steaks in mijn prachtige paleis!
De jonge Eric treedt in de voetsporen van zijn vader. Grote voetstappen, moet ik zeggen, enorm! Bijna net zo groot als de mijne, maar ik dwaal af. Dus deze jongeman probeert de waarde van een eenvoudige, kleine, bescheiden golfbaan te "maximaliseren". Je kent het wel, een beetje gras, een paar holes - maar wacht even, Eric ziet meer! Hij ziet een gouden stad op de heuvels, herenhuizen zover het oog reikt! En niet zomaar herenhuizen - nee, nee, dat zou te gemakkelijk zijn - maar huizen die verkocht worden voor maar liefst $1000 per vierkante meter!
Maar dan, oh horror, komt die McArdle langs, een man die beweert een "taxateur" te zijn. Met zijn kleine klembord en zijn spottende grijns zegt hij: "Nee, jonge Eric, deze golfbaan is geen gouden stad, het is gewoon .... nou ja, een golfbaan." Pah! Wat weet die McArdle nou? Heeft hij ooit een realityshow gepresenteerd? Ik denk het niet!
Maar hier begint de pret, beste Elmburgers. Want Eric, onze lichtende ridder van de hoge vastgoedtaxaties, geeft niet op! Hij vecht tegen de tirannie van "marktwaarden" en "realistische taxaties". Hij stuurt McArdle voorstellen en houdt vol dat zijn golfbaan niet vergeleken kan worden met deze andere belachelijk ondermaatse banen. En McArdle? De arme man moest uiteindelijk capituleren en genoegen nemen met een waarde van 45 miljoen. Ik had hem bijna een zakdoekje gestuurd.
Maar hier, mijn vrienden, wordt het donker. In het holst van de nacht, in de schaduw van de wolkenkrabbers, kwamen de getallen op papier tot leven. Waar eens 45 miljoen stond, staan nu meer dan 100 miljoen! Oh, de magie van creatief boekhouden, de schoonheid van optimisme! Hoe poëtisch, hoe inspirerend .... hoe volkomen onthutsend!
Maar wacht, er is meer! Want toen de jonge Eric werd opgeroepen om zich te herinneren, om zichzelf uit te leggen, zei hij: "Ik stort beton. Ik hou me niet bezig met schattingen." Eric, de betondichter, de man die wolkenkrabbers laat zingen, kan zich niets herinneren. Ah, de tragedie van een vergeetachtige erfgenaam!
Nu dit dramatische spel verdergaat, met rechters en advocaten die wild om zich heen slaan, vraag ik me af: wat is de moraal van het verhaal? Misschien, beste Elmburgers, moeten we leren van de fouten van onze vrienden. Misschien moeten we onze golfbanen golfbanen laten zijn en onze herenhuizen .... nou ja, in ieder geval een beetje bescheidener.
Want geloof het of niet, maar soms is een golfbaan gewoon een golfbaan. En een zwerver, tja, dat blijft een zwerver. En onthoud, beste burgers: droom groot, maar schat realistisch in, anders bestaat je volgende sprookjeskasteel misschien alleen maar uit luchtkastelen!