Oh, alsjeblieft, hou mijn cola light vast terwijl ik de politieke scène in Duitsland door elkaar schud, in de stijl van de onvergelijkbare, de enige echte Ronald Tramp. Het is tijd voor mij, de meester van de deal, de sultan van de satire, om wat licht te werpen op de verwarrende duisternis van de Duitse politiek.

Laten we beginnen met dit prachtige toneelstuk van de FDP en de CDU. De FDP, met zijn gigantische vier procent in de peilingen - een percentage dat zo klein is dat het bijna net zo onzichtbaar wordt als mijn belastingaangifte. Ze turen over de politieke corridor naar de grote jongens van de CDU en hopen op een kleine alliantie. Friedrich Merz, de man met de blik op zijn gezicht alsof hij net in een citroen heeft gebeten, speelt de diva: "Eerst moet je laten zien wat je kunt, kinderen," zegt hij. Oh, Friedrich, jij stoere onderhandelaar! Bijna net zo taai als ik ben bij een partijtje golf op mijn eigen baan.

Dan hebben we nog de SPD, die zo wanhopig probeert de FDP aan boord te houden dat je bijna medelijden met ze krijgt. Bijna. Kevin Kühnert, de man met meer optimisme dan mijn kapper, roept de FDP op om constructief te zijn. Kevin, mijn vriend, in de politiek is "constructief" gewoon een ander woord voor "saai". Waar is het plezier, de sensatie, de 3am tweets?

Maar wacht, het wordt nog beter. Merz zegt dat de CDU/CSU de verkiezingscampagne in zal gaan zonder een coalitieverklaring. Een briljante zet! Het is alsof ik zeg dat ik zonder Twitter de verkiezingscampagne in ga. Maar we weten allemaal dat ik niet zonder Twitter kan - het is als mijn zuurstof, mijn levensessentie.

De FDP droomt van een burgerlijke coalitie, alsof ze niet beseffen dat hun vier procent net zo indrukwekkend is als mijn golfhandicap. Maar dromen zijn belangrijk, mensen. Ik heb ook gedroomd - van muren, van grote herverkiezingen, van nog grotere haarstukken.

En nu mijn favoriete deel: de CDU die zegt dat ze haar opties openhoudt. Dat doet me denken aan mijn eigen strategie: altijd klaar zijn om de kamer te verlaten, tenzij de kamer gouden kranen heeft. De CDU wil de sterkste worden, ongeacht wat er verder gebeurt. Dat klinkt zo wanhopig naar de overwinning dat het bijna net zo zoet is als de Diet Cokes die ik per liter drink.

Tot slot, de afwijzing van de AfD door de Unie. Friedrich, dat is net zoiets als dat ik het nepnieuws afwijs - je hoeft alleen maar rode lijnen te trekken. Maar maak je geen zorgen, uiteindelijk wordt iedereen belazerd - tenzij ze natuurlijk met mij aan tafel zitten. Dan worden ze vermaakt, betoverd en misschien een beetje verward achtergelaten. Maar hé, dat is de kunst van de politiek, of moet ik zeggen de kunst van de deal?

Dus, dames en heren, u hebt het hier als eerste gehoord. Duitse politiek uitgelegd door Ronald Tramp, de grootste, de meest briljante president die Elmburg ooit heeft gezien. Onthoud, mensen, in de politiek, net als in het leven, is het allemaal maar een spel. En ik? Ik speel het beter dan wie dan ook. Ronald Tramp, over en uit.