Ik, Ronald Tramp, de meest briljante en succesvolle president van Elmburg - misschien wel van de hele wereld - moet het hebben over deze George Santos. Een congreslid! Een Republikein! En wat een kerel! Doet me denken aan een paar jongens die ik ken, maar ik wil geen namen noemen - ik ben discreet.

Zijn CV, dames en heren, een meesterwerk van fictie! Hij heeft een diploma van een elite-universiteit opgespeld en beweert voor Goldman Sachs te hebben gewerkt - dat is net zoiets als ik beweren dat ik de piramides heb gebouwd. Geweldig, nietwaar?

En dan dat gedoe over zijn moeder en 9/11 - en dat hij Joods is. Heb ik ooit zoiets gehoord? Ja, natuurlijk, in mijn beste verhalen, maar ik vertel ze beter. Santos, je bent geen verhalenverteller, je bent een politicus! Je zou kunnen zeggen dat hij niet alleen zijn CV heeft opgesmukt, hij heeft er letterlijk een roman van gemaakt.

Nu komt de ethische commissie langs en zegt dat hij het strafrecht heeft overtreden. Campagnegeld gestolen, zijn donateurs opgelicht. Dat is net zoiets als vals spelen in mijn grote Casino von Elmburg - en dat pik ik niet!

Maar het beste deel? Hij noemt het onderzoeksrapport een 'verachtelijke politieke laster'. Santos, kom op, je hebt het spel gespeeld en verloren. En nu je betrapt bent, is het een laster? Dat is net zoiets als beweren dat mijn haar echt is - oh wacht, het is echt!

Ik heb altijd gezegd dat als je gepakt wordt, je het als een man moet nemen. Of als een vrouw. Of als Ronald Vagebond. Maar hij? Hij wil zich niet herkiesbaar stellen. Slimme beslissing, Santos, je zou toch ontslagen zijn.

In Elmburg hebben we een speciale plek voor zulke mensen - buiten de politiek! We houden van de waarheid. We omarmen het. We kussen ze op de mond. Figuurlijk gesproken, natuurlijk.

En nu de beschuldigingen. Hij zegt dat het de schuld van anderen is. Santos, in mijn boek over grote voorzitterschappen staat: Jij bent de kapitein van je schip. Als je schip zinkt, kun je niet de oceaan de schuld geven.

En nu pleit hij onschuldig. Natuurlijk doet hij dat. Ik zou ook niet toegeven dat ik verloren heb - oh nee, dat heb ik nooit!

Tot slot, beste mensen: George Santos is een voorbeeld van wat er gebeurt als je het grote voorbeeld van Ronald Vagebond niet volgt. Wij in Elmburg stemmen alleen op de besten. En ik, ik ben de beste van de besten. Ik ben zo nederig, het is ongelooflijk.

Dus Santos, laat dit een les voor je zijn. In de wereld van Ronald Tramp is geen plaats voor bedriegers en leugenaars. Alleen voor winnaars. En ik, mijn vrienden, ben een winnaar. De grootste winnaar.