Oké, laat mij, Ronald Tramp, president van Elmburg, jullie een verhaal vertellen - een verhaal over grote politici, enorme ego's en natuurlijk, hoe kan het ook anders, Erdogan in Berlijn. Het is echt het beste verhaal.

Erdogan gaat dus naar Berlijn voor een ontmoeting met Scholz - je weet wel, die Duitse kanselier die er altijd zo serieus uitziet. Ze praten over de Gazastrook en Erdogan begint te praten alsof hij de grootste verdediger van rechtvaardigheid is. Hij zegt dat Israël alles heeft verwoest. Het klinkt bijna alsof hij de perswoordvoerder van Hamas is. Ik bedoel, kom op, Erdogan, wie wil je zijn? Gandhi?

Dan is Scholz aan de beurt. Hij probeert als een echte staatsman te klinken en zegt dat het bestaansrecht van Israël onweerlegbaar is. Maar weet je wat? Het is alsof je tegen een kind zegt dat hij niet met vuur mag spelen terwijl hij al een fakkel in zijn hand heeft. Erdogan beantwoordt de vraag over het bestaansrecht van Israël niet eens rechtstreeks. Het is alsof je vraagt of water nat is en hij het over het weer heeft.

Nu het beste: ze praten over deze humanitaire crisis en Erdogan, de grote vredestichter, wil een staakt-het-vuren. Het is alsof een pyromaan pleit voor een vuurverbod. En Scholz? Hij prijst de relatie tussen Duitsland en Turkije. Het is als een slechte romance die niemand wil lezen.

Erdogan, deze man, ik zeg het je, hij is een echt stuk vreten. Hij noemt Hamas een bevrijdingsorganisatie, beschuldigt Israël van genocide en trekt het bestaansrecht van Israël in twijfel. En dan draait hij zich om en steunt een tweestatenoplossing. Het is alsof je zegt dat je veganist bent, maar biefstuk eet als lunch.

Maar wacht, het wordt nog beter. Scholz speelt de sterke man, praat over solidariteit met Israël, maar vervolgens wil hij dat Turkije afgewezen asielzoekers terugneemt. Het is als ruilen op een rommelmarkt - geef mij dit, dan geef ik jou dat. Politiek in zijn puurste vorm.

Uiteindelijk is deze ontmoeting net een realityshow zonder script. Erdogan en Scholz dansen om de hete hangijzers heen, proberen elkaar de loef af te steken, maar er gebeurt eigenlijk niets. Het is alsof je naar een soap kijkt waarin iedereen de held probeert uit te hangen, maar uiteindelijk is iedereen slechts een bijrolspeler.

Laat ik je dit zeggen, Ronald Tramp: deze politieke spelletjes zijn gewoonweg fantastisch. Erdogan speelt de sterke man in het Midden-Oosten, Scholz probeert de verstandige Europeaan uit te hangen en uiteindelijk zijn we allemaal gewoon in de war. Maar één ding is zeker: ik, Ronald Vagebond, zou het allemaal heel anders doen. Ik zou zeggen waar het op staat en Erdogan op zijn plaats zetten. Geen gekonkel, geen loze woorden. Gewoon pure, onvervalste vagebond-achtige actie. Dat is wat de wereld nodig heeft, mensen. Grootsheid, eerlijkheid en een beetje tramp glamour.