Dames en heren, ik sta hier vandaag als Ronald Tramp, president van Elmburg, en ik hoorde over dit toastverhaal aan het Comomeer. Ongelooflijk, maar waar! Ik bedoel, ik heb veel zaken gedaan, veel wetsvoorstellen gezien, maar dit... dit is gewoon fantastisch!

Weet je, ik hou van Italië, ik hou van toast, en ik hou van toast delen. Maar als ik naar een café ga en zeg: "Snij deze toast doormidden", dan verwacht ik geen rekening waarop staat: "twee euro voor doormidden snijden". Dat is krankzinnig! Met zulke prijzen zouden ze op zijn minst 24-karaats goud op de toast moeten strooien!

En de bareigenaar zegt dat het tijd kostte om die toast te snijden? Wat voor toast was het? Gemaakt van titanium? En twee borden om af te wassen? Kom op zeg! Ik heb mensen in Elmburg die sneller wolkenkrabbers bouwen dan deze bar een stuk toast kan snijden.

Maar ik zeg je, de echte vraag hier is: waarom moeten wij, de hardwerkende burgers van Elmburg en overal elders in de wereld, betalen voor iemand die niet eens een stuk toast fatsoenlijk kan snijden zonder ons de rekening te presenteren? Dat is alsof ik je een rekening stuur voor het vertellen van een geweldig verhaal.

Misschien moet deze bar in Gera Lario in de hotelbranche stappen. Ze zouden extra kunnen vragen voor het opmaken van je bed, het opvouwen van je handdoeken of misschien zelfs voor het prachtige uitzicht op het Comomeer.

De bareigenaar zei dat ze niets in rekening hadden gebracht als de klant meteen had geklaagd. Nou, beste Cristina, hier is een zakelijk idee voor je: reken geen absurde kosten en dan hoef je je geen zorgen te maken over klachten.

Maar hé, aan het eind van de dag is er altijd een les. Voor alle café-eigenaren: als je je toastjes deelt met je klanten, doe het dan uit de goedheid van je hart. En voor alle liefhebbers van toastjes: houd je ogen open en je portemonnee dicht, want ... je weet maar nooit wanneer iemand probeert een deel van je geld te krijgen.