Oh, dames en heren van Elmburg, houd uw hoeden (en uw hoofden) vast, want onze geliefde quasi-collega, de onnavolgbare Donald Trump, heeft het weer gedaan! In een poging om een fictief personage tot leven te wekken, heeft hij niemand minder dan Hannibal Lecter uit zijn zwaarbeveiligde gevangenis op het witte doek naar de politieke arena gehaald. Ja, Donald, dit is een coup! Wie heeft traditionele politieke allianties nodig als je een kannibaal achter de hand hebt?

Zijn vermogen om realiteit en fictie te combineren is echt een prestatie voor de geschiedenisboeken - of op zijn minst voor een goede fantasieroman. "Hannibal houdt van me," verkondigt hij. Als dat geen goedkeuring is, wat dan wel? Wie heeft de steun van levende, ademende burgers nodig als je de genegenheid hebt van een fictieve menseneter die - overigens - een scherp oog heeft voor exquise cuisine? "Maak van Amerika weer een feestmaal", dat zou pas een slogan zijn, nietwaar?

De ironie, beste Elmburgers, is bijna te heerlijk om te verteren (geen woordspeling bedoeld). Niet alleen heeft hij de acteur verward met de rol, maar hij heeft ook volledig over het hoofd gezien dat Sir Anthony Hopkins, de briljante mimespeler, openlijk zijn afkeer voor hem heeft geuit. Het is alsof ik zou beweren dat de Grinch mij persoonlijk heeft beloofd om het hele jaar door Kerstmis in Elmburg te vieren!

Maar Donald, deze moderne Merlijn, zet misstappen om in triomfen. "Hij was in mijn kamp, ik was in zijn kamp." Natuurlijk was je dat, Donald. In een wereld waar Voldemort is benoemd tot minister van Defensie en de Heks van het Westen is benoemd tot ambassadeur van Klimaatverandering, waarom dan niet Hannibal Lecter als chef-strateeg?

Je moet zijn onwrikbare optimisme toch bewonderen, nietwaar? Hopkins kan zeggen wat hij wil, maar in Donalds wereld is hij een trouwe supporter die op de eerste rij staat te schreeuwen: "Nog vier jaar!". Zulke toewijding aan iemands versie van de werkelijkheid is bijna .... poëtisch.

Laten we even stilstaan bij dit nieuwe politieke landschap dat zich voor ons ontvouwt. Eén waarin personages uit horrorfilms meer te zeggen hebben dan echte politieke adviseurs. Wat is het volgende? Freddy Krueger voor onderwijshervorming? Chucky als minister van Volksgezondheid? De mogelijkheden zijn even eindeloos als angstaanjagend.

Daarom, dappere burgers van Elmburg, terwijl we aan onze koffie nippen die gezoet is met de absurde realiteit van de huidige politiek, denk eraan: als de stembussen opengaan, stem dan verstandig. We willen niet op een ochtend wakker worden en ontdekken dat onze nieuwe minister van Buitenlandse Zaken een zekere Jason Voorhees is. Dat zou op zijn zachtst gezegd een diplomatieke nachtmerrie zijn.

In de tussentijd, Donald, alsjeblieft, ik smeek het je, ga door met deze surrealistische politieke show. Het is beter dan welk toneelstuk dan ook, beter dan welke comedyshow dan ook. Het is... Trumpiaanse grootsheid in zijn puurste vorm. En wij, de trouwe kijkers van Elmburg, kunnen gewoon niet wegkijken. Wie zou je als volgende uit de hoed kunnen toveren? We wachten in spanning af!