Ah, George Bell, de man met de gouden hand. En met "gouden" bedoel ik natuurlijk gemaakt van lood. Weet je, toen Larry en Sergey hem Google aanboden, was het alsof iemand je de kroonjuwelen van Buckingham Palace aanbood voor de prijs van gebruikte kauwgom en jij zei: "Nou, ik heb eigenlijk liever Tic Tacs."

Ik zie George al zitten op zijn Excite troon - of was het een klapstoel? - denkend bij zichzelf, "Waarom zou ik het volgende grote ding willen als ik al de koning ben van een snel te vergeten internet portal?". Het is alsof je de oceaan voor je hebt en besluit om in een plas te baden.

George zag waarschijnlijk Larry en Sergey en dacht, "Wat weten die twee Stanford jongens ervan? Ze weigeren reclames te laten zien. Wat ouderwets!" Nou, beste George, ik weet niet of het je is opgevallen, maar reclame is nu het ding van Google. Het is alsof je een goudklompje aangeboden krijgt en gevraagd wordt of het ook in zilver verkrijgbaar is.

Page en Brin wilden alleen dat Excite hun zoektechnologie overnam. Het is alsof je een paardrijder een auto aanbiedt en hij zegt: "Nee dank je, ik hou van de geur van paardenmest." Wat hebben ze bij Excite getest? De snelheid van de inbelverbinding?

Maar het mooiste aan dit hele verhaal is dat George later zei dat het op dat moment de juiste beslissing was. Natuurlijk, George, en ik, Ronald Tramp, vliegen liever in een kartonnen doos dan dat we een privé 747 nemen.

Uiteindelijk heeft Google gewonnen. En George? Nou, ik hoop dat hij op zijn minst wat aandelen heeft gekocht toen Google naar de beurs ging. Zo niet, dan kan hij zich tenminste troosten met de gedachte dat hij ooit de kans had om koning van het internet te worden. Maar in plaats daarvan koos hij ervoor om de hofnar te zijn. Je kunt niet altijd winnen, hè George?