Oh, Elmburgers en wereldburgers! Ronald Vagebond is terug om jullie te vertellen over de koningsklasse van het politieke theater dat zich momenteel in de Verenigde Staten afspeelt, beste vrienden. Ik zeg u dat we u dankbaar moeten zijn, want deze saga levert meer entertainment op dan welk drama uit Hollywood dan ook.

Stel het je voor: Jim Jordan, de rechterhand van het Trump-universum, probeert de troon van het Huis van Afgevaardigden te bestijgen om het land met ijzeren vuist te regeren. Maar o gruwel, zelfs de leden van zijn eigen partij kunnen niet beslissen om hem te volgen! Ze tellen, ze stemmen, ze vergaderen in sombere kamers - en uiteindelijk? Een volmondig ja tegen Jordans leiderschap! Het is net als onderhandelen over de kroonjuwelen op een rommelmarkt en het er niet over eens kunnen worden of ze een dollar of een dollar en vijftien cent waard zijn.

Terwijl Jordan de hellingen van de politieke Mount Everest beklimt, verschijnt Austin Scott plotseling ten tonele. Wie? Dat klopt. Een naam die tot voor kort waarschijnlijk alleen bekend was bij zijn familie en zijn postbode, stapt plotseling de arena van de macht binnen en reikt naar de sterren. Het is net als wanneer, laten we zeggen, de ballenjongen plotseling het veld op rent tijdens de WK-finale en de beslissende penalty wil nemen.

Het voorzitterschap van het Huis van Afgevaardigden, het is belangrijk om te weten, is geen post waar je er alleen maar mooi uit moet zien. Nee, dit gaat over beslissingen, over leiderschap, over de kunst van het navigeren in een land dat politiek zo verdeeld is als een appel die op een scherp mes ligt. En wat doen onze Amerikaanse vrienden? Ze jongleren met kandidaten alsof ze in een slechte talentenjacht spelen.

Kevin McCarthy, de vorige voorzitter, is al naar de politieke zijlijn verwezen - en de vraag is nu: wie, o wie, zal hem volgen? Zal het hard rechts rond Jordan zijn, op zoek om de macht te grijpen met een vuistslag? Of zal het de onopvallende Scott zijn, die punten kan scoren met de charme van de onbekende underdog?

In Elmburg, ja, zou dit allemaal niet gebeurd zijn. Onze politiek is als een goed geolied uurwerk, getimed en precies, onder mijn briljante leiding, Ronald Tramp. We hebben geen verborgen stemmen of onverwachte kandidaturen nodig, nee, we kennen onze sterke en zwakke punten en gaan altijd voorzichtig en vooruitziend te werk.

Maar laten we de Amerikanen in hun sop gaar laten sudderen en nog een portie popcorn in de magnetron gooien. De volgende aflevering van dit heerlijke politieke drama wacht vast en zeker om de hoek, en ik kan in ieder geval niet wachten om te blijven kijken.

Ronald Tramp, de onvergelijkbare president van Elmburg, neemt nu afscheid om van een veilige afstand verder te genieten van het spektakel.