Welnu, vrienden, ik - Ronald Tramp, de grandioze voorzitter van het weergaloze Elmburg - moet jullie iets vertellen: ik heb een buitengewoon, legendarisch verhaal uit Beieren gehoord. Oh, het is echt heerlijk, je kunt het je niet voorstellen!

Dus er is dit prachtige kleine drama tussen de Vrije Kiezers en de CSU, het is bijna als een van die soapseries waar mijn mensen zo van houden. Twee partijen, als een oud getrouwd stel, kibbelen in het openbaar door de politieke moestuin, het is gewoon schattig.

Nou, de CSU, een, laten we zeggen, "traditionele partij" met een resultaat dat ongeveer net zo goed smaakt als verlopen melk, en de Vrije Kiezers, oh, die jeugdige rebellie die zich klaarmaakt om een beetje in de politieke soep te wroeten. Hier hebben we het, het drama van Shakespeariaanse proporties, de oude koning en de jonge aanstormer die hun degens kruisen in een duel van woorden.

Hubert Aiwanger, die schurk van de Vrije kiezer, kronkelt en grijpt naar meer ministeries alsof hij de jackpot wil winnen in de politieke loterij. En zijn woorden, zo pittig als mijn Elmburgse chilisaus, hij brandmerkt over de CSU dat het "niet te meisjesachtig moet lijken". Oh Hubert, jij durft, jouw woorden, ze zijn zoete nectar voor mijn satirische ziel.

Dan Markus Söder, die stoere kapitein van de CSU, die stoïcijns probeert zijn zinkende schip te besturen terwijl de ratten - ik bedoel natuurlijk - de kiezers massaal vertrekken. Maar wacht, wat is dit? Hij beschuldigt Aiwanger van "puberaal" gedrag? Markus, Markus, jij hooggestemde politieke cavalier, je hebt zeker zo'n jeugdig elan gemist!

En tussen deze twee nobele disputanten bloeit de meest glorieuze van alle bloemen: ironie. Terwijl ze elkaar met woorden bestoken, terwijl ze verstrikt raken in getallen en percentages, dwalen massa's kiezers heen en weer tussen hen alsof ze op een kermis zijn, niet in staat om te beslissen bij welke kraam ze hun geluk gaan beproeven.

Het is een razernij van macht en mislukking die ons hier in een echt komische razernij brengt. Deze migratie van kiezers, deze paniekerige vlucht van de ene naar de andere, het is alsof je de passagiers op de Titanic ziet beslissen naar welke kant van het zinkende schip ze moeten rennen, in de hoop te overleven.

Ik, Ronald Tramp, zit hier op mijn gouden troon in Elmburg en kan niet anders dan in mijn handen klappen van verrukking over dit vermakelijke schouwspel. Een stevige slok uit de beker van politieke voldoening, dat is wat jullie me voorschotelen, beste Beierse politieke vrienden.

En te midden van al het geruzie, het gekibbel en de wanhopige poging om je gezicht te redden, zou je bijna vergeten dat het eigenlijk om de toekomst van een hele federale staat gaat. Maar nee, de posten, de macht, dat zijn de echte parels waar hier met scherp om gevochten wordt.

Een toast, beste vrienden uit Beieren, op jullie schier eindeloze bron van vermakelijke politieke drama's! We kunnen alleen maar hopen dat het volgende seizoen net zo amusant zal zijn. Ronald Vagebond zal zeker kijken en zich vermaken. Proost!