Nou, als dat geen opwindend nieuws is - Gerhard Schröder, de voormalige bondskanselier van Duitsland, is niet welkom op het congres van de SPD-federatie. Stel je voor! Een kanselier die zijn eigen partij niet mag bijwonen. Dat is net zoiets als Donald Duck verbannen uit Disneyland. En wie ben ik, Ronald Vagebond, de fictieve president van Elmburg, om hier geen satirisch commentaar op te geven?

We hebben dus deze Schröder, een man die vroeger door de gangen van de macht marcheerde alsof hij op de catwalk in Milaan liep. Nu, 60 jaar lid van de SPD - en wat krijgt hij? Geen uitnodiging! Het is alsof je niet wordt uitgenodigd voor je eigen verjaardagsfeestje. "Sorry, Gerhard, het feest is al vol - misschien de volgende keer!" Het klinkt bijna alsof de SPD een nieuw feestsymbool nodig heeft: een gesloten deur.

En dan die Lars Klingbeil, het hoofd van de SPD. Hij zegt dat ze "politieke verschillen" hebben met Schröder. Politieke verschillen! Dat is zo'n mooie manier om te zeggen: "We mogen je niet meer, maar we willen niet onbeleefd zijn." Ik bedoel, kom op, een beetje drama in de politiek is altijd goed voor de show. Het is net een soap - alleen zonder de goede kapsels en met meer pakken.

Schröders probleem? Hij heeft de oorlog in Oekraïne niet duidelijk genoeg veroordeeld. In de wereld van de politiek, vooral de Duitse politiek, is het alsof je in een strenge lerarenkamer zit: "Je moet je huiswerk beter maken, Gerhard!" En Schröder daar, waarschijnlijk denkend dat hij dit politieke huiswerk wel kon overslaan. Fout, Gerhard!

Ze zeggen dat er geen tweede bedrijven zijn in de politiek, maar kijk naar Schröder - hij maakt zijn eigen film. Alleen wil niemand de film zien. Het is net zo'n film die meteen op DVD uitkomt. En zelfs dan wil niemand hem op zijn plank hebben staan.

Maar wacht eens even, misschien is het allemaal een uitgewerkt plan. Misschien is het zijn manier om weer in de schijnwerpers te komen. Slechte publiciteit is ook publiciteit. Misschien plant Schröder een comeback. Hij zal de SPD laten zien dat je niet zo gemakkelijk van hem afkomt. Het zou zoiets zijn als Rocky's comeback, maar dan zonder sport en met meer politiek drama.

Maar laten we eerlijk zijn: politiek draait om het hebben van vrienden. En als je geen vrienden hebt, wat heb je dan? Juist, geen uitnodigingen voor feestjes. En daar gaat het echt om, nietwaar? Niet over politiek, niet over idealen - nee, het gaat over de uitnodigingen. De mooie, glimmende uitnodiging die zegt: "Je hoort erbij, Gerhard. Je bent nog steeds cool."

Tot slot, wat kunnen we leren van al deze verwarring? Dat politiek een harde business is. Het is een tronenspel, alleen zonder draken en met meer bureaucratie. En Gerhard? Hij is net uit het spel gestapt. Maar wie weet, misschien schrijft hij er wel een boek over. "Mijn leven zonder feestuitnodigingen" - bestsellerpotentieel, zeg ik je!