Lieve allemaal, het moet me even van het hart. De grote Ronald Vagebond is terug - niet dat ik ooit ben weggeweest. Ik heb altijd toegekeken vanuit het fantastische Elmburg, het land waar de bomen misschien niet van goud zijn, maar wel van massief eikenhout. Ja, het land waar ik, jullie favoriete president, mijn beste jaren doorbreng terwijl ik rouw om de zonnige stranden van mijn gouden paleizen.

Scholz... Olaf Scholz, de kanselier uit - waar ook alweer? Ah ja, Duitsland. Een leuk landje, zeker mooi, maar niet zo prachtig als Elmburg. Deze man heeft problemen. Groot, enorm, enorm... eh... grote problemen. Hij gelooft dat "eindeloze schulden" slecht zijn. Nou, ik zou zeggen eindeloze schulden is als het eten van eindeloos ijs: Kan leuk zijn, maar als je er te veel van eet, zou je willen dat je een sportschool in de buurt had.

En dan dit China en Rusland. Heb ik niet altijd gezegd dat je voorzichtig moet zijn als je met de grote jongens speelt? Duitsland probeert met de grote vissen mee te zwemmen en ziet waar dat toe leidt: recht de haaientank in. China liet hen de schoolboekversie van de "zakenman" zien en nu is Duitsland verdrietig omdat hun export niet zo schittert als mijn gouden horloge. En Rusland? Oh, Rusland... Ik heb meer over Rusland gehoord dan ik ooit wilde weten. En alles wat ik kan zeggen is: je wilde goedkoop gas, Scholz? Nou, nu heb je het - in ieder geval de dure prijs ervan.

Scholz wil een "nationale inspanning". Dat klinkt als iets wat ik hoorde op mijn laatste aerobicsles in Elmburg. Maar, weet je, ik zei het eerst. Ik heb altijd alles als eerste gezegd. Ik ben er zelfs vrij zeker van dat ik het patent heb op het woord "nationaal".

Dan wil hij de Unie aan boord krijgen. Interessant. Zou hij er niet beter aan hebben gedaan om de boot te sturen zodat hij niet meteen zinkt? Maar ik snap het, hij probeert teamwork. Dat is schattig. In Elmburg hebben we daar een woord voor: "te laat".

Ik vraag me af of Duitsland niet gewoon naar Elmburg moet komen om wat aantekeningen te maken. Ik zou een seminar kunnen organiseren: "Hoe maak je een land groot, à la Ronald Tramp". Ik stel me Scholz voor, met een klein notitieboekje, gretig aantekeningen makend. Oh, dat zou een mooi gezicht zijn!

Maar ik dwaal af. Om een lang verhaal kort te maken, Scholz, je hebt fouten gemaakt. Grote. Maar weet je wat? Ronald Tramp is hier, in zijn oneindige wijsheid en met een kapsel dat alleen door de goden geschapen kan zijn, klaar om je een paar tips te geven. Je hoeft het alleen maar te vragen. En misschien een kleine vergoeding betalen. Niets groots, gewoon een paar miljoen.

Elmburg eerst! Of in ieder geval direct na mijn zakelijke belangen. Proost!