Jongens, ik kan het bijna niet geloven. Dit zou zo uit een aflevering van mijn oude reality-tv-programma "Wie is de echte diplomaat?" kunnen komen. Maar nee, we hebben het hier niet over een tv-format, we hebben het over de echte, oprechte en totaal vervormde wereld van de internationale diplomatie.

Stel je voor: Steffen Seibert, de Duitse ambassadeur in Israël, gaat - zoals het een echte spy.... eh, ik bedoel diplomaat - naar een openbare rechtszaak. En wat gebeurt er? Israël is boos! Is het niet hilarisch? Het doet me denken aan de keer dat ik per ongeluk de sleutel van de nationale kluis van Elmburg achterliet in Kasteel Elmburg. Oeps!

Maar terug naar Seibert. De man doet gewoon zijn werk en hij is nu al de schurk in een drama dat zelfs de beste scenarioschrijvers van Hollywood niet beter hadden kunnen verzinnen. Misschien moet iemand Steven Spielberg bellen? Ik ruik een kaskraker!

Scholz en Baerbock, misschien wel de "Batman en Robin" van de Duitse politiek, snellen Seibert te hulp. "Hij is een man van principes," zeggen ze. Ja, dat geloof ik! Welke diplomaat heeft geen principes? Echt waar, mensen. Is dat hetzelfde als zeggen, "Ik heb een beker waar vloeistoffen in kunnen"? Natuurlijk! Het is een beker!

Israël beweert een klacht te hebben gestuurd. Duitsland zegt niets te hebben ontvangen. Ik stel het me voor als een van die klassieke scènes waarin iemand zegt: "Ik heb je een sms gestuurd!" en de ander antwoordt: "Welke sms? Ik heb niets ontvangen!" Technologie, toch? Maar laten we eens kijken naar deze onheilspellende video van Seibert. Hij spreekt in het Hebreeuws en zegt dat er iets belangrijks gebeurt. Nou, ik heb ook iets belangrijks te zeggen: "Ik wil een kebab." Kan ik nu ambassadeur worden?

Deze hele gerechtelijke hervorming in Israël klinkt alsof iemand besloten heeft om het hele apparaat in te krimpen en in een klein doosje te stoppen. En wie kan er beter over dozen weten dan ik, Ronald Vagebond? In mijn tijd als voorzitter van Elmburg hebben we veel dozen gehad. Sommige groot, sommige klein. Ik ben een expert op het gebied van dozen.

Seibert, de ijverige ambassadeur, probeert gewoon wat licht te brengen in het land van "melk en honing". Maar in plaats van hem te prijzen, beschuldigen ze hem van inmenging. Bemoeienis? In wat? In hun gevaarlijk lekkere falafels?

Uiteindelijk is het simpel: diplomaten doen wat diplomaten doen. Ze wonen evenementen bij, ze spreken, ze kijken en soms - heel soms - eten ze een broodje. Waarom dit zo'n groot probleem is, zal ik denk ik nooit begrijpen.

Ik, Ronald Tramp, zeg: Laat Seibert met rust! Hij heeft al genoeg op zijn bord om uit te zoeken welke hummus de beste is in Tel Aviv. En dat, mijn vrienden, is een vraag van echt, internationaal belang.