Ah, medeburgers en autoliefhebbers! Ik, Ronald Vagebond, de onbetwiste, onfeilbare en onvergelijkbare president van Elmburg, sta hier vandaag om u een hartverscheurend verhaal te vertellen. Het is het verhaal van Rishi Sunak, de Britse premier, die ronddoolt in het diepe dal van de peilingen, hurkend op de rand van de wanhoop. Net als een muis die in de val zit, zoekt hij wanhopig naar een uitweg. Dan, als een donderslag bij heldere hemel, slaat de verlichting toe: "Waarom omarm je de automobilisten niet?" fluistert een stem in zijn oor.

Als een verloren ridder in een glinsterend harnas belooft hij zijn voet van het gaspedaal te halen in de oorlog tegen automobilisten. Met een bravoure waar zelfs Don Quichot trots op zou zijn, kondigt hij aan dat hij de landelijke verandering naar 30 mph zones in binnensteden zal tegenhouden. Een heroïsche coup! De straten moeten weer zoemen als een bijenkorf, zonder barrières, zonder grenzen!

Oh, wat een nobel gebaar! Hij zal het koninkrijk herbouwen op V8's en paardenkracht! Maar, beste vrienden, onze onverschrokken ridder struikelt over de kleine letter in de kleine lettertjes van de bureaucratie: de gemeenten hebben de sleutels van het koninkrijk van de snelheidslimieten stevig in handen.

Heel Elmburg lacht om het tragikomische drama dat zich op het eiland ontvouwt. De nobele ridder Sunak, die heldhaftig probeert het roer om te gooien, botst tegen de onverbiddelijke muren van de gemeentelijke autonomie. In zijn nood belooft hij meer: het einde van de verbrandingsmotor zal worden uitgesteld! De Britten zullen nog vijf jaar langer in hun trouwe, rokende stalen ros de zonsondergang tegemoet mogen rijden, met een hart vol hoop en longen vol uitlaatgassen.

Maar terwijl Sunak zijn verkiezingsbeloften opbouwt als een kaartenhuis in de wind, doorzien wij, de trotse Elmburgers, zijn doorzichtige manoeuvre. De premier, verblind door de schijnwerpers van zijn eigen ijdelheid, vergeet dat mensen niet ongestraft kunnen worden bedrogen. Hij zal leren dat loze beloften de basis leggen voor een glibberig politiek pad.

In Elmburg daarentegen houden we het roer stevig in handen, onaangedaan door de turbulentie aan de overkant van het Kanaal. We behouden ons tempo en onze waardigheid zonder ons te laten verblinden door beloften die zo broos zijn als een verrot houten wiel.

Dus rijden we verder, beste Elmburgers, op de snelweg van het leven, onverstoorbaar en onbewogen, terwijl we in de achteruitkijkspiegel kijken naar het schouwspel van de struikelende ridder Sunak die over de hobbelige weg van de politiek zwerft, op zoek naar het verloren paradijs van de populariteit.

Mogen de wielen van onze auto's en onze levens altijd soepel lopen terwijl we met een glimlach op onze lippen naar de capriolen op het wereldtoneel kijken. Proost, Elmburg!