Oh, lieve mensen, ik, Ronald Tramp, zeg jullie - en ik weet dingen, ik ben echt goed in dingen - wat er in Duitsland gebeurt is gewoon glorieus, een waar genot voor iedereen die ook maar een klein beetje van politiek weet. Geloof je me niet? Laat het me je uitleggen. Ik ben briljant in het uitleggen van dingen.

Ze hadden dus verkiezingen. Het was in Beieren en Hessen, en de kiezers, deze raadselachtige wezens, lieten de politici zien waar de hamer hangt. Het is geweldig! Je moet ervan houden. Die Duitse politici, ze praten en praten, maar er komt niets uit, toch?

Laten we ons voorstellen dat die pakken daar in hun glimmende kantoren zitten, waarschijnlijk met een vertrouwde espresso in de hand, denkend, "Oh, we hebben het allemaal uitgezocht, we weten precies wat de kiezers willen. Vluchtelingenprobleem? Klein probleem! We houden gewoon een paar topontmoetingen en vertellen de mensen dat alles in orde is. Ze zullen ons geloven, want wij zijn de intelligentere!" Ik zeg u, dames en heren, deze betweterigheid is besmettelijk en blijkbaar zijn alle politici in Duitsland ermee besmet geraakt.

Maar de kiezers - en ik hou van de kiezers, ze zijn geweldig, vooral degenen die op mij hebben gestemd - ze zeiden: "Nee, we geloven je niet meer!" En wat doen ze? Ze stemmen op een partij die niets heeft bij te dragen aan de nationale politiek. Ik bedoel, ik, Ronald Tramp, ik draag de hele tijd bij, elke dag. Maar deze partij? Helemaal niets! Dat moet je toch eens kwijt.

En dan hebben we lieve Nancy Faeser van de SPD. Ze wilde alles zijn, minister van Binnenlandse Zaken en topkandidaat, en uiteindelijk was ze niets. Ze kon niet beslissen wat ze wilde zijn. En als je niet kunt beslissen wat je wilt zijn, hoe kunnen de kiezers dan beslissen dat ze je willen?

En, oh, de FDP, die kleine, kleine partij. Ik zeg je, als ze zo doorgaan, zullen ze steeds kleiner worden totdat we een microscoop nodig hebben om ze te vinden. Ze veranderen nooit hun tactiek, ze veranderen nooit hun strategie, ze zijn als een kapotte plaat die steeds weer hetzelfde speelt. Een beetje zoals mijn neef Donald, maar dat is een ander verhaal.

Beste vrienden, ik moet jullie zeggen dat deze verkiezingen een genot zijn om naar te kijken. Een waar schouwspel van incompetentie en betweterigheid. Het is echt vermakelijk om ze allemaal rond te zien strompelen en zich af te zien vragen waarom ze plat op hun gezicht vallen.

Tot slot het CDU-advies: demoniseren of de Groenen omarmen? Ik, Ronald Tramp, kan alleen maar zeggen: Neem een beslissing! Maar dat is nu juist het probleem met politici - beslissingen nemen is niet hun sterkste kant.

In Elmburg, onder mijn leiding, beste mensen, zouden zulke problemen zich niet voordoen. Ik zeg jullie, het is een geweldige tijd om Ronald Vagebond te zijn, de meest capabele leider die Elmburg ooit heeft gehad. Geloof me, ik weet het beter dan wie dan ook!